De diagnose
Vier jaar na mijn verhuizing naar Nederland kreeg ik last van huidklachten waar geen zalf of zeep tegen hielp. Mijn huisarts deed allerlei onderzoeken, maar daar kwam allemaal niks uit. Twee jaar heeft hij gezocht naar de oorzaak en het laatste advies dat ik van hem kreeg was om een hiv-test te doen. Ik wilde zo graag van die klachten af, dus dat heb ik toen maar gedaan. Niet veel later kreeg ik te horen dat ik hiv-positief ben. Het was een klap in mijn gezicht. In Suriname had ik op tv wel eens iets over hiv en aids gezien, maar het ging dan altijd over Afrika. Ik dacht toen nog: dat zal mij never nooit gebeuren. Ik kende ook niemand met hiv.
NA DE DIAGNOSE TROK IK MIJ TWEE WEKEN TERUG. IK HAD ZOVEEL VRAGEN.
Was dit wel waar? Waarom ik? Hoe lang heb ik nog te leven? Mijn ex schrok eerst heel erg en was bang dat hij het ook had. Maar hij liet zich testen en was hiv-negatief. Mijn dochtertje was 8 jaar en op advies van mijn huisarts is zij ook op hiv getest. Het was vreselijk spannend om te wachten op de uitslag, misschien was dat wel het moeilijkste uit die tijd. Ik weet niet of ik het had kunnen verdragen als zij het ook had gehad. Gelukkig was dit niet het geval.
Toen ik de uitslag van mijn hiv-test kreeg, werd ik gelijk doorverwezen naar een hiv-centrum in de buurt. Daar hebben ze o.a. mijn CD4-waarde bepaald. Die bleek heel laag en zo kwam ik erachter dat ik niet alleen hiv, maar ook aids had. Inmiddels kende ik het verschil daartussen. Ik haalde veel informatie van het internet en nam ook deel aan een forum voor mensen met hiv. Niet lang hoor, hooguit twee weken denk ik, toen was het genoeg voor mij. Luisteren naar de verhalen van anderen kan je kracht geven. Maar in die tijd wilde ik niet te veel met het leed van anderen geconfronteerd worden.
Wat daarna?
Die eerste weken weigerde ik de steun van anderen en wilde ik alles alleen doen. Gelukkig heb ik mijn geloof, waar ik veel kracht uit kon halen. Ik geloof dat God een doel heeft met mijn leven en hij leidt me overal doorheen. Toen ik weer terug naar mijn werk ging zei mijn teamcoach dat ik niet verplicht was om het aan iedereen te vertellen. Maar ik liep daar op mijn tenen en werd erg voorzichtig in de omgang met anderen. Al snel werd het me te veel om het alleen te moeten dragen en besloot ik het aan mijn collega’s te vertellen.
IEDEREEN REAGEERDE GELUKKIG GOED.
Inmiddels is mijn hiv onder controle. Hoewel ik het nog wel altijd een uitdaging vind. Elke dag moet ik mijn medicatie nemen, elke dag word ik eraan herinnerd. Vroeger nam ik nooit medicijnen. Zelfs met hoofdpijn of rugpijn ben ik niet iemand die snel paracetamol neemt. Het is omdat het moet, maar liever zou ik geen medicijn hoeven in te nemen. Kom maar op met die genezing!
Anderen helpen
Toen ik na een paar maanden over de ergste schok van mijn hiv-diagnose heen was, besloot ik voorlichter te worden bij Stichting Mara in Rotterdam. Ik ging langs op scholen en samen met de GGD organiseerde ik voorlichting aan artsen en verpleegkundigen en aan hen die onlangs een hiv-diagnose kregen.
IK DEED DIT DEELS VOOR MEZELF, DEELS OM ANDEREN TE LATEN ZIEN DAT HIV IEDEREEN KAN TREFFEN.
Door dit werk ontmoette ik allerlei mensen die me inspireerden. Daardoor voelde ik me steeds krachtiger. Door de vele aangrijpende dingen die ik meemaakte, ben ik samen met Mara een maatjesproject begonnen voor migranten met hiv. Hieruit ontstond het idee om een eigen stichting te beginnen. Een stichting om mijn medemens te ondersteunen, met en zonder hiv. We bieden noodhulp aan mensen in Afrikaanse landen en Suriname. Zo bieden wij hen onderdak aan. Ook ondersteunen wij mensen in Nederland, bijvoorbeeld mensen in de buurt die minder te besteden hebben. Later ben ik ook een inloop gestart, waar ik voorlichting geef over positief leven.
POSITIEF LEVEN
Positief leven houdt voor mij in dat ik zoveel mogelijk accepteer waar ik mee te dealen heb. Want als ik niet positief in het leven sta, maak ik ook geen positieve energie aan. Stel dat ik denk dat ik door mijn hiv mijn dromen niet kan realiseren, dan brengt mij dat alleen ellende. Ik zeg ook tegen anderen: probeer zoveel mogelijk een positieve draai aan het leven te geven, ondanks alle negatieve dingen die je meemaakt.
DROMEN HEB IK NOG GENOEG MET MIJN STICHTING.
Bijvoorbeeld andere mensen empoweren door ze te helpen een eigen bedrijf te starten, zodat ze onafhankelijk kunnen zijn. En scholen bouwen en renoveren waar je een beroep kunt leren. Het afgelopen jaar heb ik geleerd om projectplannen te schrijven en fondsenwerving doen. Zo hoop ik meer donateurs te vinden die mijn dromen kunnen waarmaken.
Mijn wens is om te leven in een wereld zonder taboes over hiv en alle nare dingen eromheen. Mensen die hun pillen in het geniep nemen of mensen die mij geen knuffel geven, omdat ze bang zijn om hiv op te lopen. Die taboes moeten allemaal nog doorbroken worden en dat begint met voorlichting.
LEVENSMOTTO
Mijn levensmotto is: zorg goed voor jezelf, want een ander doet het niet. Ik doe ook mijn best om goed voor mezelf te zorgen.
IK GEEF ELKE DAG KLEUR AAN MIJN LEVEN, WANT DE SLINGERS MOET JE TOCH ZELF OPHANGEN.
Ik heb gaandeweg geleerd om, als het nodig is, gebruik te maken van de mensen om je heen. Gelukkig heb ik in elke hoek een helpende hand: mijn dochter, broertje, mijn vrienden, de mensen bij verschillende hiv-hulpverleningsorganisaties zoals Mara en Humanitas. Zelfs mijn buren weten dat ik hiv heb en letten op mij. Ik word langzaamaan ouder en heb door mijn hiv een grotere kans om een andere chronische ziekte te ontwikkelen. Het is daarom extra belangrijk om gezond te leven. Ik let op wat ik eet en drink en ik moet regelmatig bewegen. Ik ben namelijk van plan om heel oud te worden.